Unha das preguntas que nos podemos chegar a facer é de como dende unha clase de Educación para a Cidadanía poñemos como exemplo a un educador que xustifica ou é condescendente cos roubos, cas pequenas estafas e, incluso, coa prostitución. A primera vista é complicado. Pero cando avanzamos na lectura comprendemos que o señor Ibrahim está máis alá das normas de comportamento, que tanto lle gustaban ao pai de Momo, O señor Ibrahim permite o roubo e instrue ao xoven Momo nas artes do escamoteo ensinandolle a cambiar o viño bo por outro máis ruín, secar as bolsiñas de té para reutilizalas ou ben dar pate de can como se fose foigrás.
E todo esto o pode facer porque actúa dende o corazón, de boa fe, de tal xeito que isa pureza de intencións lle permite ao señor Ibrahim obrar sempre cunha libertade e creatividade inusitadas, ter sempre a resposta oportuna e significativa para Momo. Con amor, con agarimo vaise afibillando os vencellos entre o mozo e o vello, dunha maneira libre e empática porque por que se fai con amor.
E por iso que vos propuxen dúas máximas de dous pensadores ben distados no tempo: un bispo critián do século V, Santo Agostiño de Hipona, e un filósofo romántico famoso polo seu ateismo, Friedich Nietzsche. Espero que estas dúas máximas iluminen a vosa lectura.
No hay comentarios:
Publicar un comentario